Transfashional_Eksperymentalna moda w kontekście sztuki

Czy moda może być sztuką? Co moda i sztuka mają ze sobą wspólnego, czy moda może być medium do mówienia o sprawach ważnych? Na te pytania próbuje odpowiedzieć wystawa Transfashional w Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski w Warszawie. Młode pokolenie artystów  traktuje modę jako pretekst do opowiedzenia o ważnych problemach z jakimi mierzy się  współczesny świat i oni sami jako twórcy.

Każda z prac wyselekcjonowanych przez kuratorkę Dobrilę Denegri, podejmuje krytykę otaczającego nas świata, a jednocześnie dotyczy tego co jest nam najbliższe, ubrania, które, codziennie dotyka naszego ciała, a którego wybór zasługuje na naszą uwagę, ponieważ tworzy nas w znaczącym stopniu. My jako jednostki i jako konsumenci decydujemy o tym jak wyglądamy i jaki wpływ mamy na otaczającą nas rzeczywistość.

Lara Torres to portugalska artystka, która w swoich pracach video porusza kwestię  masowej konsumpcji, bezmyślnego kupowania, gromadzenia i wyrzucania. Zwraca uwagę na aspekt tworzenia w niszczeniu. Seria jej filmów pod wspólnym tytułem “Niweczenie” (“Unmaking”) robi ogromne wrażenie. Pokazuje ona ubrania, proste, wręcz klasyczne w formie uszyte z tkaniny, która rozpuszcza się w wodzie. Zostają tylko, szwy, nici, które tworzą “nowe”. Ważny jest proces niweczenia/tworzenia.

Inna praca to praca Kate Langrish Smith, która tworzy obiekty rzeźbiarskie, w oparciu o ciało, a właściwie przestrzenie, gdzie tego ciała nie ma. Są one odciskiem ciała, wypełniają przestrzeń pomiędzy jego poszczególnymi częściami, są bardzo organiczne, sensualne. Te małe formy wchodzą w relację z tancerzem, z modelem. Są wykonane z różnych materiałów, formą nawiązują do prac Hansa Arpa czy Henriego Moora ( choć to zupełnie inna skala ), a materiami do luksusowych przedmiotów, z których korzystamy w naszych wnętrzach.

Ana Rajčević to artystka, z której pracami zetknęłam się kilka lat wcześniej oglądając wystawę CUDA NIEWIDY w CSW w Toruniu. Tworzy ona z syntetycznych polimerów, rzeźbiarskie obiekty, w których odnosi się zarówno do ludzkiego ciała jak i procesu ewolucji. Są to ogromne “headpices”, przyjmujące formę rogów.  W jej pracach to co zwierzęce przeplata się z tym co ludzkie, to co syntetyczne z tym co biologiczne. Spektakularne formy nawiązują do obrzędów szamańskich tak samo mocno jak i do możliwości, które się dopiero przed nami otwierają, do cyborgizowania i  zmieniania naszego ciała.

Z kolei Afra Kirchdorfer tworzy modularne systemy składające się ze wstążek i geometrycznie wyciętych kawałków tkaniny. Można je ze sobą łączyć, co daje ogromne pole do projektowania. Artystka zastanawia się nad procesem tworzenia. Wszystkie elementy są białe. Dzięki temu forma jaką tworzymy ma silniejsze działanie. Do ekspozycji dołączone jest wideo, w którym autorka pokazuje możliwości jakie daje opracowany przez nią system.

Na absolutną uwagę  zasługują Janusz Noniewicz, Dominika Wirkowska, Wojciech Małolepszy i Robert Pludra wraz z grupą studentów katedr mody i projektowania warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych prezentują animację wideo oraz cykl interaktywnych instalacji inspirowanych powieścią sławnego austriackiego pisarza Roberta Musila“Niepokoje wychowanka Törlessa”. Praca ta koncentruje się na czynnych i biernych postawach, zarówno obywatelskich, jak i twórczych, wobec otoczenia społecznego, politycznego i kulturowego.

Transfashional, to przede wszystkim duża dawka sztuki, współczesnej.

Transfashional to międzynarodowy, edukacyjny i wystawienniczy projekt.  współtworzą go: Uniwersytet Sztuk Użytkowych w Wiedniu, gdzie wystawa dopiero pojedzie, Katedra Mody ASP w Warszawie i  London College of Fashion, (projekt był prezentowany w  Londynie w lutym 2017) Następnie zostanie zaprezentowany w Szwecji (Kalmar Konstmuseum), Hiszpanii (MUSAC Leon) oraz Holandii (podczas Fashion Biennial w Arnheim). Warto również podkreślić, że częścią tego projektu jest promocja polskich studentów oraz młodego pokolenia polskich projektantów i artystów pracujących na pograniczu sztuki i mody.

Transfesional trwa tylko chwilę, bo do 4 czerwca, więc kto nie widział niech się spieszy, wystawa jest ulotna i w tym kontekście wpisuje się w definicję mody, jako chwilowego podążania za  “nowym”.